23 Δεκ 2010


Λάμπουν τα Χριστούγεννα στον καθρέφτη

Μπάλες ασημένιες και χιόνι πέφτει

Για να 'ρθει ο χρόνος να γίνει

Άγραφο χαρτί.

ΟΜΟΡΦΑ ΓΛΥΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!

18 Δεκ 2010

Να σ' αγναντευω ...ηλιογεννητη



 Να σ' αγναντευω ηλιογεννητη να μη χορταινω
ψηλα στα καταγαλανα τ ουρανου νερα
και μεσα σου να πλουταινω απ τα μαλαματα σου τα πολλα!

Να ναι χειμωνιατικο απομεσημερο...
και μεσα απο τα συννεφα να χυμας θαμπωτικα
μεσα απο το μανδυα του χαμογελου σου!

Να ταξιδευουν στον αγερα τα χρωματα...
κι η μουσικη σα μεταξενιοι χαρταετοι...
και με τ αστερια συντροφια...
ν ανοιγουν να με παιρνουν οι ουρανοι!

16 Δεκ 2010

Μουσική...


Μη με ρωτάς τι μουσική ακούω… Ακούω τα πάντα… Ρώτα με καλύτερα με τι μουσική κλαίω και με τι μουσική γελάω. Ρώτα με ποιο τραγούδι θα σου χάριζα και χάρισε μου ένα δικό σου. Μη με ρωτάς τι μουσική μου αρέσει, γιατί κάθε φορά αλλάζω. Μου αρέσει αυτό που με κάνει να σηκώνομαι ψηλά, χωρίς λόγο, χωρίς προορισμό και χωρίς βία. Και γι’ αυτό το λόγο κάνω πάντα κύκλους. Πατάω πάνω στη μουσική, στα όσα έζησα ακούγοντας την και κάνω βόλτες σε κύκλους. Όπως κάνω κύκλους γύρω μου και μέσα μου, έτσι κύκλο κάνουν και όλα αυτά που ακούω. Ξανά και ξανά από την αρχή, όχι στείρα και επαναλαμβανόμενα αλλά γλυκά και νοσταλγικά πάντα, γιατί ακόμα κι αν ζούσα μια στιγμή της ζωής μου, άλλες εκατό φορές, πάλι δεν θα ήταν αρκετές για να την καταλάβω πλήρως. Ίσως να μην είμαι αρκετά έξυπνός για να μπορέσω, ίσως και να μην είναι δυνατό. Όπως και να έχει, μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο, μέσα στον καπνό και στους ήχους, κάπου εκεί στη μέση καταφέρνω να έρθω πιο κοντά στον εαυτό μου από ποτέ και να ξαναζώ στιγμές. Απλά γιατί οτιδήποτε άξιζε στη ζωή μου μέχρι σήμερα, μπορώ να στο τραγουδήσω

11 Δεκ 2010

η ηλιαχτιδα....και το πορτοκαλακι...


ηταν καποτε μια μικρη ηλιαχτιδα...μικρη μα πολυταξιδεμενη...και που δεν ειχε παει!
ειχε ταξιδεψει μεχρι τα πιο μακρινα αστερια...ειχε διασχισει το διαστημα σκαρφαλωμενη πανω σε βιαστικους γαλαξιες...μα παντα γυρνουσε πισω..στη ζεστη αγκαλια του ηλιου...ωσπου μια μερα αποφασισε να ερθει στη γη...και ηρθε....
επαιξε με τα κυματα..κρυφτηκε μεσα στα σκοτεινα φυλλωματα των δεντρων...δροσιστηκε στα  νερα των ποταμων...κουβεντιασε καθισμενη πανω στα πεταλα μιας μαργαριτας με τις μελισσες και τις πεταλουδες....ακουμπησε πανω στις φτερουγες ενος αηδονιου και τραγουδησε μαζι του
και οι μερες περνουσαν..."ποτε θα γυρισεις πισω;" τη ρωτουσε ο ηλιος..."αχ η γη ειναι ομορφη" του απαντουσε εκεινη...."ασε με να μεινω για παντα!"
ο ηλιος δε της χαλασε το χατηρι "μεινε" της ειπε..κι η ηλιαχτιδα χαρουμενη αρχισε να ψαχνει ν αβρει που θα εστηνε το νεο της σπιτακι.
εψαξε εκει που φυτρωνουν τα λουλουδια....κι εκει που υψωνονται τα πευκα...εκει που κοιμουνται τα ελαφια...εκει που ξεδιψουνε τα πουλια...παντου ηταν ομορφα!...ποιο μερος  να πρωτοδιαλεξει;
ωσπου μια μερα συναντησε ενα δεντρο...μικρο ηταν... μα ειχε καταπρασινα φυλλα με ομορφη μυρωδια...ειχε και κατι ολοστρογγυλους καρπους που κρεμοντουσαν απο τα κλαδια του...
κατω απο τη φλουδα η ηλιαχτιδα ακουσε μια φωνουλα να της λεει..."σ εμας μεινε"..."σ αυτο το πορτοκαλι"....κι ετσι εκανε...
απο τοτε το πορτοκαλακι αποκτησε το λαμπερο του χρωμα...οταν το πιανεις στα χεριασ ου...λες και κρατας την ηλιαχτιδα.....ιδια μ αυτην λαμπει!!!...




3 Δεκ 2010

Η ΜΑΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ....

ΤΟ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑ... ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΙΔΙΚΗΣ..."ΜΟΝΑΞΙΑ & ΦΩΣ...


Κυριακή, 28 Νοεμβρίου 2010H Μαρία μας χρειάζεται


Ενα νεαρό κορίτσι χρειάζεται τη βοήθειά μας..Ειναι φίλη bloger και είναι πολύ αρρωστη..Αναδημοσιέυω Πρώτα μια δική της ανάρτηση και μετά της Νεφέλης ΠΟΥ ελπίζω να με συγχωρέσει που αναδημοσίευσα τη δημοσίευσή της αλλά ξερει καλυτερα από μενα τι συμβαινει και προτίμησα να αφήσω εκείνη να τα πει.. ..όσοι μπορέιτε βοηθήστε να σταθούμε δίπλα σε αυτό το κορίτσι και κάντε ότι περνάει από το χέρι σας να μαθευτέι η ιστοία της..ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ



Όναμα: Μαρία Δημητρίου



Ετικέτες ΙΑΤΡΙΚΑ... ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Τετάρτη, 27 Οκτωβρίου 2010

Ενημέρωση και εξέλιξη

Τελευταία Ενημέρωση για την κατάσταση μου:



Η κατάσταση μου εξελίσσεται γρήγορα. Οι όγκοι στη κοιλιά είναι χειρότερα , μεγαλώνουν και πιθανότατα θα κάνουν μετάσταση στις ωοθήκες που ο γιατρός μας είπε πως σίγουρα τη μια ωοθήκη και τη μισή μήτρα θα τη χάσω αν δεν μου κάνουν ολική υστεροκτομή, στο τέλος.. Ο όγκος στην υπόφυση είναι ένα σπάνιο είδος όγκου που επηρεάζει όλα μου τα αισθητήρια όργανα, ήδη μου κατάστρεψε τα περισσότερα όπως και άρχησε να επηρεάζει την μνήμη μου και έτσι κάτι καρκινικά κύτταρα περιτριγυρίζουν το κεφάλι μου με σκοπό την καταστροφή μου. Το υγρό του εγκεφάλου είναι τοξικό από το φούσκωμα του όγκου. Η αυτοάνοση μου σπάνια ασθένεια που λέγεται Neuro’behcet’s disease μου χτυπά δυνατά και σαρώνει όλα μου τα όργανα. Τώρα δε ζω τη ζωή μου απλώς υπάρχω γιατί πονάω φρικτά και κάποιες στιγμές παρακαλάω να τελειώνει όλη αυτή η κατάσταση με το τέλος μου για να βρω ξεκούραση και ανακούφισει που τόσο πολύ την χρειάζομαι. Καθημερινά είμαι με τις μορφίνες και άλλα πολλά παυσίπονα, αντιφλεγμονώδη, κορτιζόνη συχνά και ανοσοκατασταλτικά.



Τελευταία μου ελπίδα είναι στην Αμερική στη mayo clinic όπου εκεί θα υποβληθώ σε διάφορες και επώδυνες εξετάσεις, επεμβάσεις, χημειοθεραπείες δυνατές που πρέπει να είμαι δυνατή για να αντέξει το σώμα μου. Αλλά χρειαζόμαστε χρήματα για να μας δεχτούν, εμείς δεν έχουμε, τρεφόμαστε από τις συντάξεις των παππούδων μου και το δικό μου αναπηρικό βοήθημα. Αν κανονιστούν όλα τα χρήματα και όλα αυτά τα απαραίτητα, το λιγότερο σε ένα μήνα πρέπει να είμαι εκεί για νοσηλεία. Οπότε ανοίξαμε λογαριασμούς όπου πολλοί φίλοι εδώ μέσα και γιατροί μας είπαν να το κάνουμε γιατί δεν πάει άλλο η κατάσταση μου να περιμένει. Θα δημοσιευτεί και το πρόβλημα υγείας μου και σε κανάλια χωρίς εμένα παρόν γιατί δεν έχω δύναμη σωματική μα ούτε και ψυχική.



Εκεί στόχος μας θα είναι η ποιότητα στη ζωή μου και μια σταθερότητα αν μπορέσουν τελικά γιατί πέρασαν χρόνια άδικα χωρίς καμία βοήθεια και ήδη βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη και άσχημη κατάσταση. Αν ζω ποιοτικά δεν με ενδιαφέρει πότε θα έρθει το τέλος, φτάνει που θα ζω τη ζωή μου και δεν θα υπάρχω απλά. Αν δεν έχω ποιότητα δεν τη θέλω τη ζωή μου.. Αρκετά πέρασα και περνώ μέχρι τώρα, μα η δύναμη μου, είναι η μανούλα μου που με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει άντεξε άγγελε μου άντεξε και θα βρούμε λύση, πάνω από όλα ο Θεός και εσείς όλοι που με στηρίζεται και με αγαπάτε αληθινά..



Πέμπτη, 25 Νοεμβρίου 2010

Eνωμένοι όλοι μαζί σαν γροθιά

Πριν λίγες ώρες ενημερώθηκα πως "γραφειοκρατικά" κωλύματα πάνε εκ νέου να καθυστερήσουν την μετάβαση της Μαρίας μας στην Αμερική।Πρέπει να πω πόσο αηδιασμένη αισθάνομαι। Και πως σας καλω να αντιδράσουμε όλοι μαζί Έλληνες και Κύπριοι για να δείξουμε στους "κύριους" που έχουν θρονιαστεί στις καρέκλες τους πως θα μας βρούνε μπροστά τους και πως η αναλγησία τους δεν θα τραφεί για άλλη μια φορά από την δική μας αδιαφορία। Πρέπει να καταλάβουν πως όλοι είμαστε ΙΣΟΙ κάτω από την σκιά του θανάτου και πως παρότι ζούμε σε τόσους χαλεπούς καιρούς , εντούτοις δεν έχουμε ξεχάσει την ΑΝΘΡΩΠΙΑ, το ΦΙΛΟΤΙΜΟ και την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ। । Πρέπει να αντιδράσουμε και να αντιδράσουμε άμεσα। Ας είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπροστάρηδες μας, γιατί απ' ό,τι φαίνεται είναι ο μόνος Θεός που φοβούνται। Ακόμη σας καλώ σήμερα Παρασκεύη 26Νοεμβρίου στις εννιά το βράδυ όλοι μαζί για ένα λεπτό να προσευχηθούμε απ΄όπου και αν είμαστε, όπου και αν βρισκόμαστε, σ' οποιον Θεό και αν πιστεύουμε για την Μαρία μας।

Σέ όλη μου τη ζωή μου λέγανε πως έτσι είναι η ζωή και πρέπει να δεχομαι τα πράγματα όπως είναι। Όχι। Βαρέθηκα। Κουράστηκα। Θέλω να αντιδράσω। Τώρα। Πριν μεγαλώσω αρκετά και το βάλω κάτω...



(Αυτή η ανάρτηση Αναρτηθηκε από τη Νεφέλη που γράφει στο Βlog της Μαρίας..)





Συγγνώμη Μαράκι μου που δημοσίευσα ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗ αλλά δεν ήξερα πως αλλιώς να βοηθήσω..Κουράγιο καρδουλα μου και δεν είσαι μόνη..



Υ-Γ Όποιος θελήσει πληροφορίες ας αφήσει κάπου μηνυμα και θα επικοινωνήσω με τη Νεφέλη ή τη μητέρα της Μαρίας μέσω του e-mail της για να επικοινωνήσει μαζί σας..Σας ευχαριστώ..



Υ-Γ2 Εχουν ανοιχτει λογαριασμοι καταθέσεων για τη Μαρία..τΑ Νοσήλεια για στο εξωτερικο είναι πολλα..οποιος θέλει μπορέι να καταθέτει στους κάτωθι λογαριασμούς

όπου εσείς δεν θα χρεώνεσται καθόλου ή ελάχιστα… Διαβάστε παρακάτω



1]. Νέα ΣΠΕ Αγλαντζιάς : CY14007042100000000020162227 – SWIFT NUMBER: CCBKCY2N (Ισχύει μόνο για την Κύπρο)



2]. [To: National Bank Of Greece – Athens – Swift: ETHNGRAA

For Account Of: Co – Operative Central Bank LTD, Nicosia - Cyprus

Νέα ΣΠΕ Αγλαντζιάς : CY14007042100000000020162227 – Swift: CCBKCY2N – Για Ελλάδα μόνο αυτός ο λογαριασμός που άλλαξαν κάποιοι αριθμοί στην αρχή]



3]. Ελληνική Τράπεζα: CY43005001120001121054591900 – SWIFT NUMBER: HEBACY2N (Για Ελλάδα, για Κύπρο και για εξωτερικό)



4].Αριθμός Λογαριασμού από τράπεζα Κυπρου κατάθεσης μέσω ONE BANK (όπου θα έρχονται απευθείας τα χρήματα στο λογαριασμό μου χωρίς καμία χρέωση σε σας) – είναι: 0107 – 00 – 021363 – 00 [Για Κυπρο και για Ελλάδα αυτός ο λογαριασμός]



5]. Για τράπεζα Κύπρου πάλι αλλά σε κατάθεση σε όποιασδήποτε άλλης τράπεζας (αν δεν μπορείται στην ίδια) εχτός τράπεζας Κύπρου με ελάχιστα δικαιώματα όπως μας είπαν ο λογαριασμός είναι - IBAN: CY65 0020 0107 0000 0000 0213

13 Νοε 2010

Aλχημεια...



Στο σχολειο της ζωης...
των στερησεων
της μοναξιας
της αδιαμαρτυρητης πενιας
της ατελειωτης υπομονης...
στο Μεγαλο σχολειο....

αν εισαι ευαγωγος μαθητης
αξιωνεσαι μια παραδοξη αλχημεια
ο,τι διδασκεσαι
γινεται πλουτος
γινεται σπλαγχνα οικτιρμων
γινεται ταπειωση....

γεμιζεις αγιοτητα....
αν ευαγωγος και ευηκοος
μαθητης εισαι...

29 Οκτ 2010

μεγεθυνση...


τωρα ειμαστε στο κρεβατι..τελειωσαν τα ονειρα με τις φωτογραφιες...μισογδυτη εκει με περιμενεις, πλαγιαζω διπλα σου..για λιγο ειμαι ενας ξενος κοντα σου...ΕΣΥ που νομιζα πως ησουν απο ατμο εχεις μια σαρκα πιο καυτη απο την αμμο...με την αποσταση ολα γινονται πιο ευκολα! τα γραμματα ειναι γεφυρες στο χαος
....μα τωρα δεν εισαι το καρδιογραφημα μιας ακρογιαλιας, ουτε η κλιμακα του βουνισιου πυρετου μου...μια γυναικα εισαι, χωρις ονομα, μεσα σ ενα φτηνο ξενοδοχειο κι εγω διπλα σου δεν ξερω τι ν ακανω με τα χερια μου, τι να ζητησω απο το μικρο κορμι σου...
φοβαμαι οτι, οπως γιναμε, ειμαστε μυθος περισσοτερο ο ενας για τον αλλον...σαν προσωπα καθημερινα δε θα μπορουσαμε να ειμαστε πιο αγνωστοι..
λοιπον;
παλι στο μυθο πρεπει να καταφυγουμε, παλι κει πρεπει ν αγυρεψουμε τη δυναμη μας...αφου η πιο βαθια μας υπαρξη δεν ειναι απο υλη, αφου κι οι δο δεθηκαμε μεσα στο χωρισμο, ας παιξουμε τους ανθρωπους για λιγο, οπως παιζαμε μικροι με τις κουκλες και τις χαλκομανιες....γιατι καθε κρεβατι ειναι πιο στενο απο τον οριζοντα, καθε καμαρα πιο μικρη απο τον κοσμο....

κι ομως υπαρχουμε...................................

23 Οκτ 2010

διαλογος....φωτογραφικος...!



Μου λες..."περπατω πανω στα φυκια, διπλα στη θαλασσα ,περπατω νικητρια πανω στα ξεφτιδια του βυθου, τροπαιοφορα, απο τη φουστα μου μπαινει το θαλασσινο αγερι και με δροσιζει, ερχομαι περιμενε με, ξερεις ποσο δυσκολο ειναι να περπατας στην αμμο, ολο βουλιαζεις".
κι εγω περπατω μες στην ασφαλτο των δρομων, το μονο σφαλμα μου ειναι οτι ακομα ελπιζω, μες στις οικοδομες που εχουν τεμαχισει τον ουρανο σαν αντιδωρο, επιπλα που γεμισαν την καμαρα της πολης...
περπατω και με διωχνουν τα αοσμα ανθοπωλεια, τα πικρα ζαχαροπλαστεια...νιωθω τη ζωντανια μου συμπυκνωμενη...τρυπω τα σπιτια που μες στους φωταγωγους τους , βασιλευει σκοταδι πυκνο....
Ερχομαι περιμενε με, αλλοτε φυσαει, αλλοτε βρεχει, αλλοτε ο ηλιος καιει πολυ, ερχομαι , βαδιζω, προχωρω....ολα τα ρηματα δε φτανουν να γεμισουν ενα βημα.
- Η ακρογιαλια ειναι ερημη, το κυμα μου μιλαει,αφησα τους αλλους κι ερχομαι...πηρα την τσαντα μου που εχω κλεισει ολα τα ονειρα μου κι ερχομαι, ο μπατης με φουσκωνει, ο ηλιος με σπρωχνει με το χερι του...σε λιγο δε θαμαι μονη αφου, στηνακρη του οριζοντα, μεσα στο στννεφο των γλαρων περιμενεις εσυ...
- Περπατω χωρις να στεκομαι.. ερχομαι να σε βρω εκει που τελειωνει η κυριαρχια της πετρα κι ενα δεντρο ελευθερο μπορει να υπαρξει.
-Η πισσα της ακρογιαλιας κολλαει στα ποδια μου, τα διχτυα των ψαραδων μπερδευονται στα στηθη μου, εγω δε σταματω..ερχομαι να βρω τη χαρα μου, ερχομαι να συναντησω τη δικη σου γυμνια μεσα σε κεινη τη σπηλια με τους περιεργους καβουρες και τις αμετακινητες πεταλιδες...
-Δε μπορω να ρθω αλλο κοντα σου αγαπη μου..μ επιασε πανικος στη μεση του δρομου, με σκουντησαν επεσα, δεν εχω τη δυναμη να σκωθω να συνεχισω, προσπαθω να τρεξω, φωναζω , τρεχω...μα υπαρχουν οι ανθρωποι αγαπη μου....
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ...
-Κι εγω τι θα απογινω; η ερημη ακτη τραβιεται προς τα πισω σα τα διχτυα μιας τρατας που μεταφερει μεδουσες...κι ηλπιζα να σε βρω στο τελος της ακρογιαλιας που δεν εχει τελος...νυχτωσε...
ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΚΑΛΠΑΣΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΩ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ...
γυριζω μονη μονη μονη....
"που ήσουν;" με ρωτουν....."πηγα μια βολτα στο ηλιοβασιλεμα".

15 Οκτ 2010

φωτογραφια.....5..


Εδω εισαι οπως αλλοτε, μ' εκεινο το φοβο μες στα ματια, μ' εκεινη την αμαρτια στη φωνη...ο ηλιος σου κανει κακο γιατι σε ξεσκεπαζει απο την ασφαλεια του μισοφωτου, οπου μοναχα μπορεις να υπαρξεις...
εισαι δειλη, οπως σε πρωτογνωρισα, καπου αναμεσα στις στεγες των σπιτιων και στο κατωφλι του ουρανου...τα χερια σου μαζεμενα μπροστα, σκεπαζουν τη φωλια του ερωτα μας, σα να ντρεπεσαι ακομη τη θηλυκοτητα σου και σενα...ετσι χλωμη στην πυρκαγια τριγυρω, μοιαζεις πολυ κοντα στο θανατο, που ειναι μια ωραια ωρα...
θελω να δω το στηθος σου, αλλα ολοκληρο με εχει ακινητοποιησει η ματια σου...αν τα ονειρα τα πλαθουν οι ατμοι, η λυπη μου επλασε το προσωπο σου,που απροστατευτο απ ολες τις πλευρες δεχεται απο παντου τα ραπισματα του ηλιου...
παλι ξεφυγες τις οροφες..παλι βρεθηκες χωρις σκεπη στο υπαιθρο...
πως να ρθω να σε γλιτωσω;
κι ετσι ακαλυπτη κοιτας με θλιψη τη σταγονα απο το φως που πεθανε για να μου φερει, εδω στην ξενιτεια, το καλεσμα σου.

12 Οκτ 2010

φωτογραφια 4




εδω σε τουτη τη φωτογραφια, σταματημενη στην πορεια της απομακρυνσης σου απο μενα, φαινεται μονο μια υποψια απο τα χειλη σου, μια τελευταια ακρη απο τα βλεφαρα σου...τα μαλλια σου μαζεμενα προς τα κει που γερνεις, τραβουν ολο και πιο κατω το κεφαλι σου...
σε λιγο θα χεις πλαγιασει ολοκληρη στο δεξι πλευρο, σα να θελεις να εξισωθεις με την παραλια...μια παραλια γεματη πισσα κι ελαφροπετρα που καιει το καταμεσημερο...
πισω ενα συννεφακι δεντροθαμνων μαζευεται απειλητικο..ωστοσο ο ουρανος μενει ακομη ασυννεφιαστος...
κι εσυ μπροστα με φοντο αυτη τη λιμνοθαλασσα...
τι αδεια οστρακα, τι κυματα νεκρα, τι γλαροι απαρνημενοι σε εφεραν σ αυτη την εγκαταλειψη με μονο ενα κυματισμο στα μαλλια....που για παντα τα μαζεψες απο την αντιθετη μερια της καρδιας σου...ουτε ενας ισκιος διπλα σου, εκτος απο το θυσανο των θαμνων...ουτε μια φωνη στην πετρωμενη ερημια...
κι η θαλασσα στο βαθος ενας καθρεφτης που πηρε να μαυριζει..αλιμονο σε μενα που σε αφησα...αλιμονο στα καραβια που βουλιαξαν...μονο ο λαιμος σου μενει υπαρκτος, μια δεσμη σαρκας, που με το πρωτο φιλι...θα ξανανθισει!

6 Οκτ 2010

φωτογραφια3



εγω πια δε ξερω τι να πω.."υπαρχεις κι εγω παρηγοριεμαι"...
ξαναγυριζω σ αυτα τα λογια για να καλυψω την αμηχανια της καρδιας μου...
τι ναι παλι αυτο;..οχι , οχι...δεν ειναι τα κεραμιδια πισω σου, δεν ειναι στεγες σπιτιων
ειναι καυκαλα απο τα ονειρα που αδεισαν και μπηκαν το ενα μες στην εσοχη του αλλου,
φτιαχνοντας μια σκληρη επιφανεια...οπου ηρθε το προσωπο σου απο παχνη...ν ακουμπησει το σχημα του
ειναι φυλλα που ξεραθηκαν..αν ηταν κοκκινα το προσωπο σου θα εδειχνε ακομη πιο χλωμο..
μα η φωτογραφια δεν ειναι εγχρωμη κι ετσι τα βλεπω μονο σα λεξεις που νεκρωθηκαν φτιαχνοντας για τους αδυνατους
μια στεγη για τις νεροποντες.....
κατω κρυβονται οσοι απαρνηθηκαν τη ζωη τους κι αφηνουν απο μια καπνοδοχο ερημικη στο διαστημα..να φευγουν οι καπνοι τους
εξω ο ηλιος αχνοκαιει..μεσημερι...τα μαγαζια κλεινουν οι ανθρωποι γυρνουν στα σπιτια τους μ ενα νεκρο πρωι στην πλατη του...
και μια εφημεριδα στο χερι..κρατουνμια τσαντα με τα εργαλεια του καθημερινου τους θανατου..ενω τα ποδια τους συνηθισαν να μενουν
ακινητα στο σταυροδρομι...
μεσημερι..μεσημερι φθινοπωρου...που το σκοτωνει η γκριζα πετρα...με τον ηλιο να τεμαχιζεται σε ορθογωνια τμηματα
σε αποχωριζομαι...ποτε θα σε δω;..το βραδυ...
το βραδυ που υπαρχεις και θα υπαρχεις παντα οσο ειμαι ζωντανος...οσο τα συννεφα θα κινουνται στον ουρανο...
οσο η σκια θα περιττευει...οσο το φως θα ειναι παντα η αγαπη που νεκρωνεται πανω σε φωτογραφιες...

3 Οκτ 2010

η φωτογραφια 2



τωρα πισω σου ειναι η θαλασσα...ενα πλεουμενο με καταρτι που λικνιζεται στο κυματισμο της
και μπροστα, τοσο που αλλο δε μπορω να το αντεξω, το προσωπο σου μ αυτη την ανεπαισθητη
πικρα των χειλιων σου...
τα ματια σου κυψελες...που αγγιζοντας την ομορφια σου εγινε αβασταχτη μελαγχολια....
μεσα στα αυτια μου ηχουν οι νοτες σου...
σ αγαπω πιο πολυ απ οτι ο ανεμος τη θαλασσα που την αναστατωνει.....
ενα καρο φουστανι χωρις μανικια...το χερι σου χυνεται καταρρακτης στους ωμους...
μα εγωωωω...δε μπορω να σε αγγιξω...
μοναχα τη γλυκα του προσωπου σου γευομαι..με οση δυναμη μου απομενει...
ο ηλιος σε λιγο θα πεσει...η θαλασσα θα ησυχασει..κι εσυ θα πας να χτενισεις τα μαλλια σου ετοιμη για
το βραδινο σου φαγητο..
ομως τα χερια σου τι κρατουν;
πες μου απο που βαστιεσαι;...
τωρα εισαι μες στις βαρκες..ξεχωριζει καθαρα ο σκελετος της βαρκας που εινα τραβηγμενη στη στερια
παρεα με τις αλλες..κι εσυ καθισμενη στην κουπαστη ν αβλεπεις παλι αλλου...να κοιταζεις...
ενα πουλι που πεταξε χαραζοντας σα διαμαντοπετρα το κρυσταλο του ουρανου σπαζοντας για παντα τη γαληνη του.

μα που ειναι τα χερια σου;.. τι κανουν;..τι προσπαθουν να αγκαλιασουν;...
θα γινω ενας κομπος ιδρωτα στο λαιμο σου ..για να κυλησω μεσα στη σχισμη του στηθους σου και να χαθω για παντα
μεσα στη ζεστασια του...
θα γινω μια σταλα για να χωρεσω μεσα σου... ακουμπωντας πανω στο μαλακο προσκφαλο του στηθους σου..κι ακουγοντας μερα νυχτα
τους χτυπους της καρδιας σου, οπου ολες οι λυπες κι ολες ο χαρες χωρουν μες στην απλωχερια της...
οι πλωρες δειχνουν προς τη θαλασσα..κι η δικη σου πλωρη στραμμενη προς τη στερια..εχει απαρνηθει ολοτελα τη μεγαλη ελευθερια...
γυρισεεεε κοιτα οτι κοιταζει τωρα η πλατη σου..που σα μια πορτα κλειστη δεν επιτρεπει να μπει ο θαλασσινος αερας...
μην απαρνιεσαι ετσι αποτομα τη μεγαλη θαλασσα....την πρωτη ελευθερια....αυτη την τελευταια ελπιδα που μας απομεινε........

29 Σεπ 2010

η φωτογραφια




χτυπημα πορτας...με ξυπνα ενα πρωινο απο υπνο χωρις ονειρα
ωσπου να συνελθω...ξανα και ξανα το κουδουνι με τονδιαπεραστικο ηλεκτρικο του ηχο
απ εξω μαι φωνη..."συστημενο"...
ανοιξα ..εβαλα μια υπογραφη....
κοιταγα το κιτρινο φακελο..ονομα δεν ειχε
τον εσκισα....και μια τραπουλα στα χερια...ανοιγει σα βενταλια, περασες μεσα στα δαχτυλα μου εσυ,
σα μια ευαισθητη μνημη πανω σε σκληρο χαρτι με ελαχιστο φως γυρω σου...
εισαι σε μια γεφυρα..στο βαθος ενα σπιτι..μια κοκκινη τσαντα στο δεξι σου χερι..
με το ενα ποδι πιο μπροστα μα κοιταζεις κατω..τι αραγε;
ισως τα αυτοκνητα που περνουν αστραπιαια..ισως εμενα μεσα στο πληθος
το κεφαλι σου ομορφο αστερι...ειναι στο ιδιο υψος της κουπαστης
τα κοκκινα πεδιλα σου χωριζουν τα ποδια σου απο το μπετον της γεφυρας...
πως να σε πω;..πως να σε βαφτισω;
τοσα χρονια κουραστηκα να υμνω την απουσια σου...να ψαχνω την παρουσια σου...
ετσι καθως το προσωπο σου λιωνει στο χρωμα του δειλινου..που σε σκεπασε μεσα μου
τα μαλλια σου τα χεις ριγμενα στους ωμους...με το αερακι να τα φυλλοροει
σε λιγο θα ρθω να σε βρω...
θα σηκωσεις το κεφαλι σου, θα τρεξεις , θα ανοιξεις τα χερια σου να μ αγκαλιασεις...
και τοτε για πρωτη φορα θα νιωσεις το βαρος της τσαντας σου..
το ζακετακι σου ανοιγει τοσο ωστε να φαινεται η ολολευκη μπλουζα σου....
αλλα το σπιτι πισω σου εχει ολα τα παραθυροφυλλα κλειστα...
ηλιος δε μπαινει απο πουθενα στο σπιτι αυτο...
κι εσυ περιμενεις πανω στην εναερια γεφυρα με το κεφαλι γυρτο...
σα να βαρυνε απο τα ονειρα σου....

21 Σεπ 2010



Ξάφνου μέσα στο σκοτάδι άναψε ένα φως
χερουβείμ, σεραφείμ σ' έφεραν στη γη
το φεγγάρι αρμενίζει στων ματιών σου την πηγή.

Νύχτα μέσα στα μάτια σου
νύχτα και στην καρδιά σου
ο έρωτας κοιμήθηκε μέσα στην αγκαλιά σου.

Καταπράσινα τα φύλλα τώρα σε φιλούν
χερουβείμ, σεραφείμ γλυκοτραγουδούν
είσαι ο πόνος ο μεγάλος, τύραννός μου και καημός.

16 Σεπ 2010

πως...






πως του ερωτα το σκιρτημα αυτο..
μοιαζει με την αβεβαιη λαμψη μιας απριλιατικης μερας
που τη μια..ολη την ομορφια του ηλιου σκορπα...
κι υστερα μ ενα συννεφο ολα με μιας τα σβηνει...

κι ομως της................ η ψυχροτητα εκρυβε μεσα καλοσυνη
και το τρεμαμενο απαλο μικρο της χερι
απο το δικο του αποτραβηχτηκε.....
μα αφησε πισω του ενα σφιξιμο αχνο
ενα ανατριχιασμα ανεπαισθητο κι αναλαφρο
τοσο αναλαφρο σα καποια αμφιβολια που περναει απο το μυαλο

μα οσο το παθος κρυβεται....
απο το ιδιο το σκοταδι του προδινεται....
οσο πιο μαυρος ο ουρανος
τοσο πιο αγρια ακολουθει η καταιγιδα....

12 Σεπ 2010

για την πηνελοπη....και τον οδυσσεα..

καθε ενας και καθεμια...κρυβουμε εναν οδυσσεα και μια πηνελοπη μεσα μας....
την ιθακη μας ψαχνουμε....ας μην αναλωνομαστε στον τερματισμο...μα μονο στο ταξιδι κι οτι το κανει υπεροχο!!

5 Σεπ 2010

Επάνοδος..




Πάει πολύς καιρός που είχα να εμφανιστώ στο χώρο αυτό...λόγοι πολλοί με κράτησαν μακριά, μα δε ξέχασα ποτέ τη διαδικτυακή αυτή γωνιά μου, το χώρο που με ανάπαυε κάθε φορά που κατέθετα κάτι από το είναι μου...
Συνεχίζουμε λοιπόν...με το βλέμμα μπροστά...φίλοι μου θα περάσω κι απο τα "σπιτάκια" σας...να δω τι μου κάνετε...ελπίζω να είστε όλοι καλά!

4 Φεβ 2010

ΣΑΣ ΑΦΗΣΑ ΜΗΝΥΜΑ...




Άκουσα σήμερα το Διονύση Τσακνή να εξηγεί πώς το συγκεκριμένο ποίημα της Κικής Δημουλά, δέθηκε κάποια στιγμή με ένα από τα τραγούδια που ο ίδιος έγραψε και γιατί!
Με συγκίνησε και σκέφτηκα να το μοιραστώ...
Τουλάχιστο, με όσους από εσάς θα το θελήσετε...

Να είστε καλά

ΣΑΣ ΑΦΗΣΑ ΜΗΝΥΜΑ
Ἐμπρὸς ἐμπρὸς μὲ ἀκοῦτε; Ἐμπρὸς
ἀπὸ μακριὰ τηλεφωνῶ. Δὲν ἀκούγομαι
τί, ξεφορτίστηκε ἡ ἀπόσταση;
Ἀπὸ κινητὸ διάστημα μιλᾶτε;
Νὰ ξαναπατήσω τὸ μηδέν; Κι ἄλλο;
Μὲ ἀκοῦτε τώρα;
Ναὶ μου δίνετε σᾶς παρακαλῶ τὴ μαμά μου;
Τί ἀριθμὸ πῆρα; Τὸν οὐρανὸ
αὐτὸν μοῦ ἔχουν δώσει. Δὲν εἶναι κεῖ;
Μπορῶ νὰ τῆς οὐρλιάξω ἕνα μήνυμα;
Εἶναι μεγάλη ἀνάγκη πεῖτε της
εἶδα στὸν ὕπνο μου ὅτι πέθανε κι ἐγὼ
μικρὸ παιδὶ κατουρημένο γοερὰ
μούσκεμα ὁ φόβος ὡς ἀπάνω
κι ἀκόμα νὰ στεγνώσει.

Νὰ ῾ρθεῖ νὰ τὸν ἀλλάξει.

Ἂν δὲν μπορέσει, τῆς λέτε ἀκόμα ὅτι

ὡρίμασε ἐκείνη ἡ παλιὰ φοβέρα της
πὼς θὰ μὲ φάει ὁ γέρος ἂν δὲν τελειώσω
τὸ φαγητό μου.
Ὡρίμασε ἔγινα γεῦμα γήρατος.
Ὄχι σὲ ταβερνάκι ὀνείρου.
Σὲ κάποιο λαϊκὸ μαγέρικο ποὺ ἄνοιξε
ὁ καθρέφτης.

Ρεβεγιοναρίσματα κατά το έθος….άνευ ήθους!

Ο ενιαυτός κατέφθασε οι καλικάτζαροι λούφαξαν (;), τα ρεβεγιόν το τερμάτισαν, τα ξίφη ακονίζονται   για τον τεμαχισμό της βασιλόπιτας κ...