πως...

πως του ερωτα το σκιρτημα αυτο..
μοιαζει με την αβεβαιη λαμψη μιας απριλιατικης μερας
που τη μια..ολη την ομορφια του ηλιου σκορπα...
κι υστερα μ ενα συννεφο ολα με μιας τα σβηνει...

κι ομως της................ η ψυχροτητα εκρυβε μεσα καλοσυνη
και το τρεμαμενο απαλο μικρο της χερι
απο το δικο του αποτραβηχτηκε.....
μα αφησε πισω του ενα σφιξιμο αχνο
ενα ανατριχιασμα ανεπαισθητο κι αναλαφρο
τοσο αναλαφρο σα καποια αμφιβολια που περναει απο το μυαλο

μα οσο το παθος κρυβεται....
απο το ιδιο το σκοταδι του προδινεται....
οσο πιο μαυρος ο ουρανος
τοσο πιο αγρια ακολουθει η καταιγιδα....