29 Οκτ 2010

μεγεθυνση...


τωρα ειμαστε στο κρεβατι..τελειωσαν τα ονειρα με τις φωτογραφιες...μισογδυτη εκει με περιμενεις, πλαγιαζω διπλα σου..για λιγο ειμαι ενας ξενος κοντα σου...ΕΣΥ που νομιζα πως ησουν απο ατμο εχεις μια σαρκα πιο καυτη απο την αμμο...με την αποσταση ολα γινονται πιο ευκολα! τα γραμματα ειναι γεφυρες στο χαος
....μα τωρα δεν εισαι το καρδιογραφημα μιας ακρογιαλιας, ουτε η κλιμακα του βουνισιου πυρετου μου...μια γυναικα εισαι, χωρις ονομα, μεσα σ ενα φτηνο ξενοδοχειο κι εγω διπλα σου δεν ξερω τι ν ακανω με τα χερια μου, τι να ζητησω απο το μικρο κορμι σου...
φοβαμαι οτι, οπως γιναμε, ειμαστε μυθος περισσοτερο ο ενας για τον αλλον...σαν προσωπα καθημερινα δε θα μπορουσαμε να ειμαστε πιο αγνωστοι..
λοιπον;
παλι στο μυθο πρεπει να καταφυγουμε, παλι κει πρεπει ν αγυρεψουμε τη δυναμη μας...αφου η πιο βαθια μας υπαρξη δεν ειναι απο υλη, αφου κι οι δο δεθηκαμε μεσα στο χωρισμο, ας παιξουμε τους ανθρωπους για λιγο, οπως παιζαμε μικροι με τις κουκλες και τις χαλκομανιες....γιατι καθε κρεβατι ειναι πιο στενο απο τον οριζοντα, καθε καμαρα πιο μικρη απο τον κοσμο....

κι ομως υπαρχουμε...................................

23 Οκτ 2010

διαλογος....φωτογραφικος...!



Μου λες..."περπατω πανω στα φυκια, διπλα στη θαλασσα ,περπατω νικητρια πανω στα ξεφτιδια του βυθου, τροπαιοφορα, απο τη φουστα μου μπαινει το θαλασσινο αγερι και με δροσιζει, ερχομαι περιμενε με, ξερεις ποσο δυσκολο ειναι να περπατας στην αμμο, ολο βουλιαζεις".
κι εγω περπατω μες στην ασφαλτο των δρομων, το μονο σφαλμα μου ειναι οτι ακομα ελπιζω, μες στις οικοδομες που εχουν τεμαχισει τον ουρανο σαν αντιδωρο, επιπλα που γεμισαν την καμαρα της πολης...
περπατω και με διωχνουν τα αοσμα ανθοπωλεια, τα πικρα ζαχαροπλαστεια...νιωθω τη ζωντανια μου συμπυκνωμενη...τρυπω τα σπιτια που μες στους φωταγωγους τους , βασιλευει σκοταδι πυκνο....
Ερχομαι περιμενε με, αλλοτε φυσαει, αλλοτε βρεχει, αλλοτε ο ηλιος καιει πολυ, ερχομαι , βαδιζω, προχωρω....ολα τα ρηματα δε φτανουν να γεμισουν ενα βημα.
- Η ακρογιαλια ειναι ερημη, το κυμα μου μιλαει,αφησα τους αλλους κι ερχομαι...πηρα την τσαντα μου που εχω κλεισει ολα τα ονειρα μου κι ερχομαι, ο μπατης με φουσκωνει, ο ηλιος με σπρωχνει με το χερι του...σε λιγο δε θαμαι μονη αφου, στηνακρη του οριζοντα, μεσα στο στννεφο των γλαρων περιμενεις εσυ...
- Περπατω χωρις να στεκομαι.. ερχομαι να σε βρω εκει που τελειωνει η κυριαρχια της πετρα κι ενα δεντρο ελευθερο μπορει να υπαρξει.
-Η πισσα της ακρογιαλιας κολλαει στα ποδια μου, τα διχτυα των ψαραδων μπερδευονται στα στηθη μου, εγω δε σταματω..ερχομαι να βρω τη χαρα μου, ερχομαι να συναντησω τη δικη σου γυμνια μεσα σε κεινη τη σπηλια με τους περιεργους καβουρες και τις αμετακινητες πεταλιδες...
-Δε μπορω να ρθω αλλο κοντα σου αγαπη μου..μ επιασε πανικος στη μεση του δρομου, με σκουντησαν επεσα, δεν εχω τη δυναμη να σκωθω να συνεχισω, προσπαθω να τρεξω, φωναζω , τρεχω...μα υπαρχουν οι ανθρωποι αγαπη μου....
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ...
-Κι εγω τι θα απογινω; η ερημη ακτη τραβιεται προς τα πισω σα τα διχτυα μιας τρατας που μεταφερει μεδουσες...κι ηλπιζα να σε βρω στο τελος της ακρογιαλιας που δεν εχει τελος...νυχτωσε...
ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΚΑΛΠΑΣΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΩ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ...
γυριζω μονη μονη μονη....
"που ήσουν;" με ρωτουν....."πηγα μια βολτα στο ηλιοβασιλεμα".

15 Οκτ 2010

φωτογραφια.....5..


Εδω εισαι οπως αλλοτε, μ' εκεινο το φοβο μες στα ματια, μ' εκεινη την αμαρτια στη φωνη...ο ηλιος σου κανει κακο γιατι σε ξεσκεπαζει απο την ασφαλεια του μισοφωτου, οπου μοναχα μπορεις να υπαρξεις...
εισαι δειλη, οπως σε πρωτογνωρισα, καπου αναμεσα στις στεγες των σπιτιων και στο κατωφλι του ουρανου...τα χερια σου μαζεμενα μπροστα, σκεπαζουν τη φωλια του ερωτα μας, σα να ντρεπεσαι ακομη τη θηλυκοτητα σου και σενα...ετσι χλωμη στην πυρκαγια τριγυρω, μοιαζεις πολυ κοντα στο θανατο, που ειναι μια ωραια ωρα...
θελω να δω το στηθος σου, αλλα ολοκληρο με εχει ακινητοποιησει η ματια σου...αν τα ονειρα τα πλαθουν οι ατμοι, η λυπη μου επλασε το προσωπο σου,που απροστατευτο απ ολες τις πλευρες δεχεται απο παντου τα ραπισματα του ηλιου...
παλι ξεφυγες τις οροφες..παλι βρεθηκες χωρις σκεπη στο υπαιθρο...
πως να ρθω να σε γλιτωσω;
κι ετσι ακαλυπτη κοιτας με θλιψη τη σταγονα απο το φως που πεθανε για να μου φερει, εδω στην ξενιτεια, το καλεσμα σου.

12 Οκτ 2010

φωτογραφια 4




εδω σε τουτη τη φωτογραφια, σταματημενη στην πορεια της απομακρυνσης σου απο μενα, φαινεται μονο μια υποψια απο τα χειλη σου, μια τελευταια ακρη απο τα βλεφαρα σου...τα μαλλια σου μαζεμενα προς τα κει που γερνεις, τραβουν ολο και πιο κατω το κεφαλι σου...
σε λιγο θα χεις πλαγιασει ολοκληρη στο δεξι πλευρο, σα να θελεις να εξισωθεις με την παραλια...μια παραλια γεματη πισσα κι ελαφροπετρα που καιει το καταμεσημερο...
πισω ενα συννεφακι δεντροθαμνων μαζευεται απειλητικο..ωστοσο ο ουρανος μενει ακομη ασυννεφιαστος...
κι εσυ μπροστα με φοντο αυτη τη λιμνοθαλασσα...
τι αδεια οστρακα, τι κυματα νεκρα, τι γλαροι απαρνημενοι σε εφεραν σ αυτη την εγκαταλειψη με μονο ενα κυματισμο στα μαλλια....που για παντα τα μαζεψες απο την αντιθετη μερια της καρδιας σου...ουτε ενας ισκιος διπλα σου, εκτος απο το θυσανο των θαμνων...ουτε μια φωνη στην πετρωμενη ερημια...
κι η θαλασσα στο βαθος ενας καθρεφτης που πηρε να μαυριζει..αλιμονο σε μενα που σε αφησα...αλιμονο στα καραβια που βουλιαξαν...μονο ο λαιμος σου μενει υπαρκτος, μια δεσμη σαρκας, που με το πρωτο φιλι...θα ξανανθισει!

6 Οκτ 2010

φωτογραφια3



εγω πια δε ξερω τι να πω.."υπαρχεις κι εγω παρηγοριεμαι"...
ξαναγυριζω σ αυτα τα λογια για να καλυψω την αμηχανια της καρδιας μου...
τι ναι παλι αυτο;..οχι , οχι...δεν ειναι τα κεραμιδια πισω σου, δεν ειναι στεγες σπιτιων
ειναι καυκαλα απο τα ονειρα που αδεισαν και μπηκαν το ενα μες στην εσοχη του αλλου,
φτιαχνοντας μια σκληρη επιφανεια...οπου ηρθε το προσωπο σου απο παχνη...ν ακουμπησει το σχημα του
ειναι φυλλα που ξεραθηκαν..αν ηταν κοκκινα το προσωπο σου θα εδειχνε ακομη πιο χλωμο..
μα η φωτογραφια δεν ειναι εγχρωμη κι ετσι τα βλεπω μονο σα λεξεις που νεκρωθηκαν φτιαχνοντας για τους αδυνατους
μια στεγη για τις νεροποντες.....
κατω κρυβονται οσοι απαρνηθηκαν τη ζωη τους κι αφηνουν απο μια καπνοδοχο ερημικη στο διαστημα..να φευγουν οι καπνοι τους
εξω ο ηλιος αχνοκαιει..μεσημερι...τα μαγαζια κλεινουν οι ανθρωποι γυρνουν στα σπιτια τους μ ενα νεκρο πρωι στην πλατη του...
και μια εφημεριδα στο χερι..κρατουνμια τσαντα με τα εργαλεια του καθημερινου τους θανατου..ενω τα ποδια τους συνηθισαν να μενουν
ακινητα στο σταυροδρομι...
μεσημερι..μεσημερι φθινοπωρου...που το σκοτωνει η γκριζα πετρα...με τον ηλιο να τεμαχιζεται σε ορθογωνια τμηματα
σε αποχωριζομαι...ποτε θα σε δω;..το βραδυ...
το βραδυ που υπαρχεις και θα υπαρχεις παντα οσο ειμαι ζωντανος...οσο τα συννεφα θα κινουνται στον ουρανο...
οσο η σκια θα περιττευει...οσο το φως θα ειναι παντα η αγαπη που νεκρωνεται πανω σε φωτογραφιες...

3 Οκτ 2010

η φωτογραφια 2



τωρα πισω σου ειναι η θαλασσα...ενα πλεουμενο με καταρτι που λικνιζεται στο κυματισμο της
και μπροστα, τοσο που αλλο δε μπορω να το αντεξω, το προσωπο σου μ αυτη την ανεπαισθητη
πικρα των χειλιων σου...
τα ματια σου κυψελες...που αγγιζοντας την ομορφια σου εγινε αβασταχτη μελαγχολια....
μεσα στα αυτια μου ηχουν οι νοτες σου...
σ αγαπω πιο πολυ απ οτι ο ανεμος τη θαλασσα που την αναστατωνει.....
ενα καρο φουστανι χωρις μανικια...το χερι σου χυνεται καταρρακτης στους ωμους...
μα εγωωωω...δε μπορω να σε αγγιξω...
μοναχα τη γλυκα του προσωπου σου γευομαι..με οση δυναμη μου απομενει...
ο ηλιος σε λιγο θα πεσει...η θαλασσα θα ησυχασει..κι εσυ θα πας να χτενισεις τα μαλλια σου ετοιμη για
το βραδινο σου φαγητο..
ομως τα χερια σου τι κρατουν;
πες μου απο που βαστιεσαι;...
τωρα εισαι μες στις βαρκες..ξεχωριζει καθαρα ο σκελετος της βαρκας που εινα τραβηγμενη στη στερια
παρεα με τις αλλες..κι εσυ καθισμενη στην κουπαστη ν αβλεπεις παλι αλλου...να κοιταζεις...
ενα πουλι που πεταξε χαραζοντας σα διαμαντοπετρα το κρυσταλο του ουρανου σπαζοντας για παντα τη γαληνη του.

μα που ειναι τα χερια σου;.. τι κανουν;..τι προσπαθουν να αγκαλιασουν;...
θα γινω ενας κομπος ιδρωτα στο λαιμο σου ..για να κυλησω μεσα στη σχισμη του στηθους σου και να χαθω για παντα
μεσα στη ζεστασια του...
θα γινω μια σταλα για να χωρεσω μεσα σου... ακουμπωντας πανω στο μαλακο προσκφαλο του στηθους σου..κι ακουγοντας μερα νυχτα
τους χτυπους της καρδιας σου, οπου ολες οι λυπες κι ολες ο χαρες χωρουν μες στην απλωχερια της...
οι πλωρες δειχνουν προς τη θαλασσα..κι η δικη σου πλωρη στραμμενη προς τη στερια..εχει απαρνηθει ολοτελα τη μεγαλη ελευθερια...
γυρισεεεε κοιτα οτι κοιταζει τωρα η πλατη σου..που σα μια πορτα κλειστη δεν επιτρεπει να μπει ο θαλασσινος αερας...
μην απαρνιεσαι ετσι αποτομα τη μεγαλη θαλασσα....την πρωτη ελευθερια....αυτη την τελευταια ελπιδα που μας απομεινε........

Ρεβεγιοναρίσματα κατά το έθος….άνευ ήθους!

Ο ενιαυτός κατέφθασε οι καλικάτζαροι λούφαξαν (;), τα ρεβεγιόν το τερμάτισαν, τα ξίφη ακονίζονται   για τον τεμαχισμό της βασιλόπιτας κ...