φωτογραφια3

εγω πια δε ξερω τι να πω.."υπαρχεις κι εγω παρηγοριεμαι"...
ξαναγυριζω σ αυτα τα λογια για να καλυψω την αμηχανια της καρδιας μου...
τι ναι παλι αυτο;..οχι , οχι...δεν ειναι τα κεραμιδια πισω σου, δεν ειναι στεγες σπιτιων
ειναι καυκαλα απο τα ονειρα που αδεισαν και μπηκαν το ενα μες στην εσοχη του αλλου,
φτιαχνοντας μια σκληρη επιφανεια...οπου ηρθε το προσωπο σου απο παχνη...ν ακουμπησει το σχημα του
ειναι φυλλα που ξεραθηκαν..αν ηταν κοκκινα το προσωπο σου θα εδειχνε ακομη πιο χλωμο..
μα η φωτογραφια δεν ειναι εγχρωμη κι ετσι τα βλεπω μονο σα λεξεις που νεκρωθηκαν φτιαχνοντας για τους αδυνατους
μια στεγη για τις νεροποντες.....
κατω κρυβονται οσοι απαρνηθηκαν τη ζωη τους κι αφηνουν απο μια καπνοδοχο ερημικη στο διαστημα..να φευγουν οι καπνοι τους
εξω ο ηλιος αχνοκαιει..μεσημερι...τα μαγαζια κλεινουν οι ανθρωποι γυρνουν στα σπιτια τους μ ενα νεκρο πρωι στην πλατη του...
και μια εφημεριδα στο χερι..κρατουνμια τσαντα με τα εργαλεια του καθημερινου τους θανατου..ενω τα ποδια τους συνηθισαν να μενουν
ακινητα στο σταυροδρομι...
μεσημερι..μεσημερι φθινοπωρου...που το σκοτωνει η γκριζα πετρα...με τον ηλιο να τεμαχιζεται σε ορθογωνια τμηματα
σε αποχωριζομαι...ποτε θα σε δω;..το βραδυ...
το βραδυ που υπαρχεις και θα υπαρχεις παντα οσο ειμαι ζωντανος...οσο τα συννεφα θα κινουνται στον ουρανο...
οσο η σκια θα περιττευει...οσο το φως θα ειναι παντα η αγαπη που νεκρωνεται πανω σε φωτογραφιες...