η φωτογραφια

χτυπημα πορτας...με ξυπνα ενα πρωινο απο υπνο χωρις ονειρα
ωσπου να συνελθω...ξανα και ξανα το κουδουνι με τονδιαπεραστικο ηλεκτρικο του ηχο
απ εξω μαι φωνη..."συστημενο"...
ανοιξα ..εβαλα μια υπογραφη....
κοιταγα το κιτρινο φακελο..ονομα δεν ειχε
τον εσκισα....και μια τραπουλα στα χερια...ανοιγει σα βενταλια, περασες μεσα στα δαχτυλα μου εσυ,
σα μια ευαισθητη μνημη πανω σε σκληρο χαρτι με ελαχιστο φως γυρω σου...
εισαι σε μια γεφυρα..στο βαθος ενα σπιτι..μια κοκκινη τσαντα στο δεξι σου χερι..
με το ενα ποδι πιο μπροστα μα κοιταζεις κατω..τι αραγε;
ισως τα αυτοκνητα που περνουν αστραπιαια..ισως εμενα μεσα στο πληθος
το κεφαλι σου ομορφο αστερι...ειναι στο ιδιο υψος της κουπαστης
τα κοκκινα πεδιλα σου χωριζουν τα ποδια σου απο το μπετον της γεφυρας...
πως να σε πω;..πως να σε βαφτισω;
τοσα χρονια κουραστηκα να υμνω την απουσια σου...να ψαχνω την παρουσια σου...
ετσι καθως το προσωπο σου λιωνει στο χρωμα του δειλινου..που σε σκεπασε μεσα μου
τα μαλλια σου τα χεις ριγμενα στους ωμους...με το αερακι να τα φυλλοροει
σε λιγο θα ρθω να σε βρω...
θα σηκωσεις το κεφαλι σου, θα τρεξεις , θα ανοιξεις τα χερια σου να μ αγκαλιασεις...
και τοτε για πρωτη φορα θα νιωσεις το βαρος της τσαντας σου..
το ζακετακι σου ανοιγει τοσο ωστε να φαινεται η ολολευκη μπλουζα σου....
αλλα το σπιτι πισω σου εχει ολα τα παραθυροφυλλα κλειστα...
ηλιος δε μπαινει απο πουθενα στο σπιτι αυτο...
κι εσυ περιμενεις πανω στην εναερια γεφυρα με το κεφαλι γυρτο...
σα να βαρυνε απο τα ονειρα σου....

Ξάφνου μέσα στο σκοτάδι άναψε ένα φως
χερουβείμ, σεραφείμ σ' έφεραν στη γη
το φεγγάρι αρμενίζει στων ματιών σου την πηγή.

Νύχτα μέσα στα μάτια σου
νύχτα και στην καρδιά σου
ο έρωτας κοιμήθηκε μέσα στην αγκαλιά σου.

Καταπράσινα τα φύλλα τώρα σε φιλούν
χερουβείμ, σεραφείμ γλυκοτραγουδούν
είσαι ο πόνος ο μεγάλος, τύραννός μου και καημός.

πως...

πως του ερωτα το σκιρτημα αυτο..
μοιαζει με την αβεβαιη λαμψη μιας απριλιατικης μερας
που τη μια..ολη την ομορφια του ηλιου σκορπα...
κι υστερα μ ενα συννεφο ολα με μιας τα σβηνει...

κι ομως της................ η ψυχροτητα εκρυβε μεσα καλοσυνη
και το τρεμαμενο απαλο μικρο της χερι
απο το δικο του αποτραβηχτηκε.....
μα αφησε πισω του ενα σφιξιμο αχνο
ενα ανατριχιασμα ανεπαισθητο κι αναλαφρο
τοσο αναλαφρο σα καποια αμφιβολια που περναει απο το μυαλο

μα οσο το παθος κρυβεται....
απο το ιδιο το σκοταδι του προδινεται....
οσο πιο μαυρος ο ουρανος
τοσο πιο αγρια ακολουθει η καταιγιδα....

για την πηνελοπη....και τον οδυσσεα..

καθε ενας και καθεμια...κρυβουμε εναν οδυσσεα και μια πηνελοπη μεσα μας....
την ιθακη μας ψαχνουμε....ας μην αναλωνομαστε στον τερματισμο...μα μονο στο ταξιδι κι οτι το κανει υπεροχο!!

belladona

Επάνοδος..

Πάει πολύς καιρός που είχα να εμφανιστώ στο χώρο αυτό...λόγοι πολλοί με κράτησαν μακριά, μα δε ξέχασα ποτέ τη διαδικτυακή αυτή γωνιά μου, το χώρο που με ανάπαυε κάθε φορά που κατέθετα κάτι από το είναι μου...
Συνεχίζουμε λοιπόν...με το βλέμμα μπροστά...φίλοι μου θα περάσω κι απο τα "σπιτάκια" σας...να δω τι μου κάνετε...ελπίζω να είστε όλοι καλά!