Φανταστηκα ενα ρολοι παρατημενο πανω στο τσιμεντο, αναμεσα στα γυμνα κι αχαρα ποδια μου... ειχε μπερδεψει τον ωροδεικτη και τον λεπτοδεικτη του, κι αφημενο οπως ηταν στο απροσωπο τσιμεντο, μεσα απο τη θλιβερη-ανοητη μουσικη, απο τη διχως αρχη..διχως τελος..διχως μεση...διχως βαθος κι επιφανεια ΣΙΩΠΗ μου, κοιταζε τον ηλιο, κι ηταν υποχρεωμενο να ομολογησει οτι δε μπορουσε πια ν α μετρησει το χρονο....ειχε ξεχασει τι ηταν αυτο που καποτε μετρουσε, με αποτελεσμα η σκεψη του ρολογιου να μη διαφερει σε τιποτε απο τη σκεψη του απερισκεπτου που προσπαθει να συλλαβει αυτο που σκεφτεται....
