9 Φεβ 2011

Αυτοβιογραφικον....



Ηταν ενα σκουπιδακι
απο κεινα που δεν ενοχλουν,
απο κεινα που καποτε οι ανθρωποι
ταχουνε για παιχνιδι...
ενα φυλλαρακι στον ανεμο
ενα χνουδι απο τη λευκα στο πετο

Καπου-καπου
(το νιωθε και το ιδιο)
κατι πανω του αγγιζε
κι επαιρνε να γινεται κατι

Καποιες τοτε φορες
(τεσσεραμιση ολες κι ολες στη μεγαλη! ζωη του)
ξεγελαστηκαν καποιοι,
το πιασαν στα χερια
και το σηκωσαν,
για να παιξει το ρολο ενος κατι
Εκεινο ουτε που καταλαβαινε
τι ειχε αλλαξει γι αυτο...
για να ψηλωσει μεσα του
και να φτασει εκει που το ειχανε βαλει

Τεσσερεσημιση φορες
στη ζωη του οι ανθρωποι
το κατεβασαν με το ιδιο χερι
κι εγινε ξανα αυτο το κατι
ενα τοσο δα σκουπιδακι...
απο κεινα που δεν ενοχλουν,
απο κεινα που οι ανθρωποι καποτε
παιζουν μαζι τους....

Μονο που τωρα μπορουσε να σκεπτεται
πως οι ανθρωποι δε μπορουνε
να κανουνε το τιποτε κατι!!

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

υπάρχουν ομως και κατι σκουπιδια ενοχλητικα , που η δυσωδια τους σε απωθει που τα κλωτσας και ευχεσαι να εισαι μακρια ,που ομως κάποτε ήταν χρησιμα και ποθητα.

Ρεβεγιοναρίσματα κατά το έθος….άνευ ήθους!

Ο ενιαυτός κατέφθασε οι καλικάτζαροι λούφαξαν (;), τα ρεβεγιόν το τερμάτισαν, τα ξίφη ακονίζονται   για τον τεμαχισμό της βασιλόπιτας κ...